Tweede ontmoeting Kunsthumaniora

Bij onze tweede ontmoeting met De!Kunsthumaniora hadden de leerlingen zich gefocust op de uitwerking van de vraag: 'Wat kan de kunst nog betekenen in de 21^ste eeuw.' Enkele ideeën sloten mooi aan bij de vraagstelling zoals de voorbeelden om de kunst een therapeutische of choquerende werking te laten geven. Anderen weken echter meer uit van de vraag en waren (misschien net daardoor) des te interessanter. Op een gegeven moment kwamen we op een onderwerp in verband met vrouwelijkheid en zijn we helemaal los gekomen van de vraag. Het meisje in kwestie, Emma wilde de term vrouwelijkheid en de criteria waar je aan dient te voldoen om vrouw te zijn, onderzoeken. Toen kwamen we op de vraag wat het eigenlijk inhoudt om een vrouw te zijn. Want is alles wat we tot nu toe gedaan hebben niet met de bedoeling ons aan te passen aan de gemeenschap? Aangezien de man vroeger in het voordeel was om de fysieke arbeid te verrichten, werden de vrouwen bijna gedwongen om voor de minder uitdagende zaken te zorgen. Vanaf het begin bepaalde de man dus het systeem dat leidde tot een dagelijkse sleur en paste de vrouw zich hier aan aan. Je kan stellen dat het een natuurlijke reflex is om de taak in kwestie te laten uitvoeren door de meest geschikte kandidaat. Echter, wat als dit geen natuurlijk fenomeen is en dat de mannen x aantal jaar geleden hun superioriteitsgevoel handmatig hebben opgelegd. Vrouwen hebben namelijk de mogelijkheid om kinderen voort te brengen, bezaten iets wat mannen niet hadden of begrepen. Hierdoor konden ze gezien worden als een soort godin. Om niet onder te doen aan de 'gave' van de vrouw, namen de mannen iets en maakten het hun eigen. Zie hier het begin van de patriarchale wereld. Ik zou willen aanstippen dat dit echter slechts een visie is die gezegd werd in onze groep, dit betekend niet dat u dit klakkeloos moet aannemen maar voor mij wekt het wel vragen op en is het interessant om me af te vragen wat er eerst was: de kip of het ei? Kwam het superioriteitsgevoel na het natuurlijk fenomeen dat we survival of the fittest noemen of was er eerst het opgelegde gevoel van superioriteit dat verscholen werd achter het biologische aspect.

verder ging Max in tegen de stelling dat de kunst ten einde is, wat me een logische reflex lijkt als je  een richting studeert die zich focust op de kunst, want waarom zou je je gooien in iets dat geen toekomt bezit. Hoewel hij het niet eens was met de voorgaande visie van
Hegel, stemde hij wel in met zijn gedachtegang dat je een kunstwerk moet beleven en de voorbedachte sfeer moet kunnen voelen om werkelijk te kunnen spreken van een kunstwerk. Althans, zo heb ik het begrepen.

Juliette focuste zich niet zozeer op de aanwezigheid van sfeer maar eerder op het blijven hangen of iets kunnen betekenen van het kunstwerk. Dit loop parallel met de filosofie van Hegel waarin hij stelt dat een kunstwerk pas als kunst beschouwd kan worden als het een betekenis of (zelf)reflectie teweeg brengt bij de toeschouwer.

Ik vond het mooi om te zien dat iedereen zijn eigen verwerking van de vraag op zo een manier verdraaid had dat ze het interessant vonden om hiermee verder te werken. Natuurlijk gaat het bij alles makkelijker als je de actie graag doet maar in dit geval is het denk ik essentieel. Als je je zelf gooit in het maken van het kunstwerk, komt de boodschap of de sfeer sterker over en aangezien dit de bedoeling is van een aantal leerlingen, is hun methode van je eigen visie of interesse in het kunstwerk te verwerken ideaal.