Het gras is altijd groener aan de andere kant

De voorstelling Platonov, geregisseerd door Matthias Van De Brul (die tevens een van de hoofdrollen speelde), was zeer interessant om te zien. Ik weet zelf te weinig over theater om er een smaakoordeel over te kunnen vellen maar ik kan wel zeggen dat het toneelstuk me boeide en vastzette in de op het podium gecreëerde wereld. Tegen het einde toe werd het duidelijk dat Platonov alleen maar geïnteresseerd was in Sofia toen zij zijn avances nog standvastig afweerde. Deze opvatting -waarbij mensen enkel iets willen wanneer ze het niet (meer) kunnen krijgen- werd hier duidelijk aangehaald. Dit lijkt me een actueel thema. Kant heeft het hierover als hij het sublieme uitlegt. Als we het sublieme en schone even toepassen op mensen in plaats van op kunst, kan ik mijn redenering uitleggen. Het sublieme wordt omschreven als niet te begrijpen en als iets dat ver buiten ons bereik ligt terwijl schoon wordt afgebeeld als het bevestigd zien van de rede.
Omdat het sublieme niet te begrijpen valt, kan dit gezien worden als iets bedreigend en sterker nog, als een bedreiging voor de bevestiging van de rede. Dit zien we terug bij het fenomeen waarbij je iets of iemand niet kunt krijgen en hierdoor enorm aan jezelf gaat twijfelen. Deze twijfeling is met andere woorden de tegenpool van bevestiging en kan dus omschreven worden als een gevolg van het sublieme.
Een andere visie op de hiervoor genoemde opvatting wordt geïllustreerd door Michel Houellebecq. Hij vertelt in één van zijn boeken dat wanneer je dicht bij het vinden van geluk bent, het leven ingrijpt om dit te voorkomen. Dat wil zeggen, op het moment dat je bijvoorbeeld in een depressie zit en dus ver van het geluk vandaan zit, wil je niets anders dan gelukkig zijn. Maar vanaf het moment dat je hier dichterbij komt, begin je te twijfelen omdat je vreest dat je nog steeds niet gelukkig zal zijn als je deze eindfase bereikt zult hebben. Met andere woorden, je bent dicht bij het einddoel, begint te twijfelen en je drang om gelukkig te worden is opeens niet meer zo groot.
Normaliter vind ik het moeilijk om toneelstukken als kunst te beschouwen maar bij dit stuk waren de gezichtsuitdrukkingen (en dan vooral die van Matthias) zo goed dat ze me echt raakten. De dingen die er gezegd werden, gaven stof tot nadenken en creëerden zo de mogelijkheid tot een zelfbewustwording van de mens. Alles wat tot deze zelfbewustwording van de geest kan leiden, beschouwt Hegel als kunst en wie ben ik om daar tegen in te gaan.